“Σε κάποιο νησί του Ινδικού Ωκεανού, λένε κάποιοι ναυτικοί στις διηγήσεις τους, υπάρχει ένα σπάνιο στρείδι που μέσα στο σκληρό όστρακο, στην τρυφερή του σάρκα, δημιουργείται ένα μαργαριτάρι μοναδικό στο είδος του. Αυτό το στρείδι διαφέρει όμως από τα άλλα, γιατί, ενώ εκείνα δημιουργούν το μαργαριτάρι τους αμυνόμενα κατά των παρασίτων που διαπερνούν το κέλυφός τους, αυτό αντιδρά αλλιώς…
Είναι γνωστό ότι η διαδικασία δημιουργίας μαργαριταριού αποτελεί για τα κοινά στρείδια τρόπο άμυνας και εξολόθρευσης ανεπιθύμητων εισβολέων. Γι’ αυτό το σπάνιο όμως στρείδι του Ινδικού Ωκεανού -μου διαφεύγει το όνομα του νησιού προέλευσης- η διαδικασία είναι αλλιώτικη…
Το στρείδι αυτό -ας το ονομάσουμε «στρείδι που αγαπά το φως»- καθώς βρίσκεται στα ρηχά νερά, είναι εκτεθειμένο στο φως του ήλιου, το οποίο διαπερνά το λεπτό και διάφανο κέλυφός του. Έτσι, αυτό το αλλόκοτο στρείδι δημιουργεί το μαργαριτάρι του όχι αμυνόμενο σε εχθρό–παράσιτο, αλλά αντιδρώντας παράξενα στο ερέθισμα του ηλιακού φωτός, αγκαλιάζοντάς το και μορφοποιώντας το. Γι’ αυτό λοιπόν και το μαργαριτάρι του, σύμφωνα με τη γνώμη των ειδικών, έχει τα περισσότερα στρώματα μαργάρου και παρουσιάζει τους πιο λαμπερούς ιριδισμούς. Η αιτία της ομορφιάς του βρίσκεται στην αγάπη του για το φως και όχι στην τυφλή άμυνα. Τα έργα της αγάπης, όπως και τα έργα της θάλασσας, καθώς γεννιούνται από το φως δεν είναι αντι-κείμενα ατάκτως ερριμμένα σε έναν αδιάφορο κόσμο, αλλά συν-υφαίνονται αλλιώς και συν-περι-φέρονται αλλιώς…”, Δημήτρης Βλάχος, Μικροϊστορίες.