Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, “διονυσιακός” σκηνοθέτης μοναδικός στο είδος του, με παγκόσμια αναγνώριση σήμερα, καταθέτει την προσωπική του εμπειρία για τη σιωπή ως “συμπυκνωμένο” χρόνο:
” -Πώς βιώσατε την ποντιακή ρίζα σας;
–«Ουσιαστική η σιωπή, που τη βίωσα σπίτι μου, στην παιδική ηλικία, όχι ως κενό του χρόνου, ως χάσμα, αλλά ως συμπυκνωμένο χρόνο. Λίγα λόγια και πολλές σιωπές. Και έπειτα από κάθε σιωπή παρατηρούσα την επόμενη φράση ή την επόμενη δράση της μάνας μου. Αυτή η σιωπή με επηρέασε βαθύτατα. Και ο αργός χρόνος, ο οποίος είναι ανατολίτικος. Οι μονωδίες της γιαγιάς μου. Οι μονωδίες των γυναικών στο χωριό μου, τον Μακρύγιαλο Πιερίας. Ακόμη και ένας ήχος που αναπτυσσόταν, χωρίς πολλές περιγραφές και λόγια, είχε ένα φορτίο μεγάλης συγκίνησης. Αυτό το στοιχείο βρίσκεται πολύ στη δουλειά μου».
-Γιατί λέτε «συμπυκνωμένη σιωπή»;
-«Επειδή υπήρχε μέσα αγωνία. Για το μετά· σε μια εποχή μετεμφυλιακή, όπου το τραύμα αιμορραγούσε».
Ολόκληρη η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξή του εδώ.
Στο θέατρο του Τερζόπουλου “μιλούν” το σώμα και οι σιωπές:
“Ο Τερζόπουλος θέτει σαν στόχο του να φτάσει στο σημείο που θα ‘’λέει λίγα’’, που θα φτάσει στη σιωπή. Γιατί στο πιο μεγάλο και συγκλονιστικό, δεν έχει θέση η οχλοβοή. «Πιστεύω ότι η στιγμή της μεγάλης έντασης δεν έχει λόγια, δεν έχει ερμηνεία, δεν έχει αναφορές και μεταφορές»(8) . Στο θέατρο αυτό, το σώμα είναι ο πομπός του νοήματος, όχι ο λόγος…”. Ολόκληρο το άρθρο – εισαγωγή στο “σωματικό” θέατρο του Τερζόπουλου εδώ.
Γιατί λέτε «συμπυκνωμένη σιωπή»;
«Επειδή υπήρχε μέσα αγωνία. Για το μετά· σε μια εποχή μετεμφυλιακή, όπου το τραύμα αιμορραγούσε».+