RECORDAR/ Del latín re-cordis,/ volver a pasar por el Corazón» (Θυμάμαι/ Από το λατινικό re-cordis,/ ξαναπερνώ από την καρδιά)

Τα ζώα, με τα οποία μοιραστήκαμε περιπάτους, στιγμές μοναχικές και εμπειρίες οικογενειακές, δεν ψοφούν, πεθαίνουν.  Έτσι απλά. Απόδειξη γι’ αυτό είναι το βλέμμα τους,  που  το νιώθουμε τόσο ισχυρά προσηλωμένο πάνω μας να μας παρακολουθεί από  τις αγαπημένες τους θέσεις, τις κρυψώνες και τις γωνίτσες τους, ακόμη και  μετά τον θάνατό τους.

In Memoriam

                                                        Λητώ (θηλυκό λευκό ακαθόριστης ράτσας)

(2005 – 02/09/2014)

«Así perdí a mi compañero de largas caminatas» (Έτσι έχασα τον σύντροφο των μακρινών μου περιπάτων), από συνέντευξη του Eduardo Galeano για τον σκύλο του Μόργκαν (κλικ εδώ για να τη διαβάσετε στα ισπανικά).

 

«Έτσι έχασα τον σύντροφο των μακρινών μου περιπάτων.  Αυτός  που δίπλα μου ξάπλωνε αντέχοντας τις ατέλειωτες ώρες του συγγραφικού μου μόχθου με άγια υπομονή (con santa paciencia), μέχρι που στήριζε πάνω στον μηρό μου  την τεράστια πατούσα του και μου έλεγε σιωπηλά: φτάνει μέχρι εδώ, τώρα πάμε βόλτα… Δεκατρία χρόνια με συνόδευε χωρίς λουρί, σαν να ήταν η σκιά του σώματός μου (como sombra de mi cuerpo)». Αυτά λέει σε παλαιότερη συνέντευξη του ο Εντουάρντο Γκαλεάνο για το σκυλί του, τον Μόργκαν, ένα μαύρο σέτερ,  που πέθανε πριν από μερικά χρόνια. «Τον βοήθησα να πεθάνει,  όταν αυτός δεν ήταν πια αυτός», μας λέει.

 

Τα ζώα, με τα οποία μοιραστήκαμε περιπάτους, στιγμές μοναχικές και εμπειρίες οικογενειακές, δεν ψοφούν, πεθαίνουν.  Έτσι απλά. Απόδειξη γι’ αυτό είναι το βλέμμα τους,  που  το νιώθουμε τόσο ισχυρά προσηλωμένο πάνω μας να μας παρακολουθεί από  τις αγαπημένες τους θέσεις, τις κρυψώνες και τις γωνίτσες τους, ακόμη και  μετά τον θάνατό τους. Αυτό το γεμάτο αφοσίωση και εμπιστοσύνη βλέμμα, που μας κάνει να νιώθουμε μοναδικοί και αναντικατάστατοι,  το βρίσκουμε σ’ αυτά τα «κατώτερα» πλάσματα του θεού, που οι άλλοι τα αποκαλούν «ζώα», ενώ εμείς τους δίνουμε ονόματα για να μπορέσουν να πεθάνουν μ’ αυτά κι όχι να «ψοφήσουν» ανώνυμα μέσα σε ένα αδιάφορο κόσμο.

 

Ο  Μόργκαν (ο κόκκινος πειρατής) ο σκύλος του Γκαλεάνο, «ο σύντροφος των μακρινών του περιπάτων», «η σκιά του σώματός του».

Η Τούτη, του Γιώργου Σεφέρη  η γάτα, για την οποία έγραψε στο ημερολόγιο του (Μέρες Ε΄, Δευτέρα 22 Αυγούστου 1949)  το επιτύμβιο:

«Είχε το χρώμα του έβενου τα μάτια της Σαλώμης

η Τούτη η γάτα που έχασα^.  διαβάτη μη σταθείς.

Βγήκε απ’ το χάσμα που έκοβε στης μέρας το σεντόνι

τώρα να σκίσει δεν μπορεί του ζόφου το πανί».

Κι ο Ραμαζάν πάλι, ο μαύρος γάτος του ποιητή μας, όταν ήταν πρεσβευτής στην  Άγκυρα , «ο μόνος φίλος μου στην Άγκυρα, ο δικός μου φίλος», όπως σημειώνει στο ημερολόγιό του (Μέρες Ε΄, Κυριακή 16 Οκτώβρη 1949).

 

Και η Λητώ, «το λευκό θηλυκό ακαθόριστης ράτσας», όπως το περιγράφει στο βιβλιάριο ο κτηνίατρος, τη σκυλίτσα που διαλέξαμε με τον γιο μου Κωνσταντίνο από το κυνοκομείο της Ξάνθης, το οποίο μάζευε κάποτε τα αδέσποτα,  η σύντροφος των μακρινών μου περιπάτων  που το βλέμμα της έσβησε στα χέρια μου στις 2 του Σεπτέμβρη, για να ανάψει έτσι το καντηλάκι της μνήμης της  μέσα στην καρδιά μου και να τη θυμάμαι, να τη θυμόμαστε εμείς που τη ζήσαμε.

Θυμάμαι… Θυμόμαστε… Ξαναπερνάμε από τους δρόμους της καρδιάς…

Γιατί, όπως μας θυμίζει κι ο Γκαλεάνο στην προμετωπίδα του βιβλίου του El libro de los abrazos (Το βιβλίο των εναγκαλισμών) για το ισπανικό ρήμα recordar (θυμάμαι): RECORDAR/ Del latín re-cordis,/ volver a pasar por el Corazón» (Θυμάμαι/ Από το λατινικό re-cordis,/ ξαναπερνώ από την καρδιά).

Όταν θυμόμαστε λοιπόν τα ζώα μας που πέθαναν με όνομα και δεν «ψόφησαν» ανώνυμα ξαναπερνάμε από τους δρόμους της καρδιάς. Συνοδοιπόροι στους ίδιους αυτούς δρόμους των μακρινών μας περιπάτων.

Δ.B.