Fuzzy logic, fuzzy policy, fuzzy tree..

Στην fuzzy εποχή μας (fuzzy λογική, fuzzy πολιτική, fuzzy ανθρώπινες σχέσεις) το θολό, το θαμπό και το ασαφές γοητεύουν περισσότερο από ποτέ. Ίσως γιατί το fuzzy ανταποκρίνεται στο άλογο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης μας  (επιθυμίες και πάθη), στη ρευστότητα, το ταραχώδες και το παράλογο της ανθρώπινης Ιστορίας και στα χαοτικά φαινόμενα που θέτουν εν αμφιβόλω την περί τάξεως και αρμονίας αντίληψή μας για το σύμπαν. Και η ίδια η γοητεία άλλωστε είναι  fuzzy, γι’αυτό,  όταν το fuzzy αποκτήσει τη μέγιστη σαφήνεια, η γοητεία διαλύεται. Το τραγούδι του Έλβις “All Shook up”, 1957,   περιγράφει με τη γλώσσα της μουσικής την αναστάτωση του ερωτευμένου νέου που όλα τα βλέπει  μέσα από τον πόθο του να είναι fuzzy κι όμως τα αισθάνεταιτόσο πραγματικά και με νόημα γι’ αυτόν όσο ακατανόητα είναι για τους άλλους. Το νόημα δεν βρίσκεται στα επιμέρους (νόημα των λέξεων), που ούτως ή άλλως δίνουν την εντύπωση του non sense, όπως για παράδειγμα στον τρίτο στίχο όπου γίνεται λόγος για “fuzzy tree” (A well I bless my soul/What’s wrong with me?/I’m itching like a man on a fuzzy tree) αλλά στα συμφραζόμενα (κυματισμός και χρώμα της φωνής, μελωδία),  στη μεγάλη εικόνα που δίνει το νόημα στα επιμέρους δομικά υλικά (λέξεις). Λοιπόν,  στη fuzzy εποχή μας το νόημα στα επιμέρους α-νόητα και δυσ-νόητα της επικαιρότητας το δίνει η μεγάλη (αόρατη) εικόνα. Ποιοι όμως έχουν μάτια γι’ αυτήν;