“Η στάση του φιλολόγου απέναντι στην αρχαιότητα είναι στάση απολογητική ή, ακόμη, καθορίζεται από την πρόθεση του να εντοπίσει στην αρχαιότητα ό,τι εκτιμά η δική μας εποχή. Το σωστό αφετηριακό σημείο είναι το αντίθετο: να ξεκινάς δηλαδή από την επίγνωση για τα στραβά που υπάρχουν στη νεότερη εποχή και να κοιτάς προς τα πίσω – πάρα πολλά πράγματα που μας σκανδαλίζουν στην αρχαιότητα προβάλλουν τότε ως βαθυστόχαστη αναγκαιότητα.
Πρέπει να το αντιληφθεί κανείς ξεκάθαρα ότι γινόμαστε εντελώς παράλογοι όταν υπερασπιζόμαστε την αρχαιότητα και την εξωραΐζουμε: τι είμαστε εμείς!”
[Die Stellung des Philologen zum Altertum ist entschuldigend oder auch von der Absicht eingegeben, das, was unsre Zeit hoch schätzt, im Altertum nachzuweisen. Der richtige Ausgangspunkt ist der umgekehrte: nämlich von der Einsicht in die moderne Verkehrtheit auszugehn und zurückzusehn – vieles sehr Anstößige im Altertum erscheint dann als tiefsinnige Notwendigkeit.
Man muß sich klarmachen, daß wir uns ganz absurd ausnehmen, wenn wir das Altertum verteidigen und beschönigen: was sind wir!]
Φρίντριχ Νίτσε, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΙ (ΜΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ), Φιλόλογος, τ. 78/1994, σ. 334-342, (Μετάφραση: Ν. Μ. Σκουτερόπουλος). Ολόκληρο το άρθρο εδώ.
Και για το γερμανικό πρωτότυπο κλικ εδώ: Friedrich Nietzsche, Wir Philologen.