Για εκτενή δημοσιογραφική κάλυψη της Ημερίδας της ΔΔΕ Ροδόπης με θέμα “Η πολυγλωσσία και η πολυπολιτισμικότητα στο σύγχρονο σχολείο” κλικ εδώ ή μετάβαση στον δικτυακό τόπο: http://www.paratiritis-news.gr/detailed_article.php?id=169007&categoryid=6 . (Παρατηρητής της Θράκης, 28/09/2014).
“Μια δοκιμή υπαρξιακής θεμελίωσης της πολυγλωσσίας“, Επιλογικό απόσπασμα από την (υπό δημοσίευση) εισήγηση του Δημήτρη Βλάχου στην Ημερίδα ακολουθεί.
“Μια δοκιμή υπαρξιακής θεμελίωσης της πολυγλωσσίας“, Δημήτρη Βλάχου (απόσπασμα):
“… Μαθαίνουμε ξένες γλώσσες, όπως και τη μητρική μας, επειδή έχουμε τη δυνατότητα γι’ αυτό. Κι έχουμε την δυνατότητα να μαθαίνουμε γλώσσες, γιατί το θεμέλιο της πολυγλωσσίας, η ουσία της, δεν βρίσκεται στη γραμματική και το συντακτικό των ομιλούμενων γλωσσών, αλλά στην αρχέγονη αυτή γλώσσα της καρδιάς, στην οποία μας οδηγούν οι φύλακές της, οι στοχαστές και οι ποιητές (die Denkenden und Dichtenden κατά τον Χάιντεγκερ). Αυτή η χωρίς λέξεις γλώσσα καθιστά εφικτή την κατανόηση των ομιλούμενων γλωσσών και ενεργοποιεί την ανάμνηση της μεγάλης πρωταρχής , της εποχής πριν την Βαβέλ, πριν τη σύγχυση.
«Μαθαίνω ξένες γλώσσες», «μαθαίνω τη δική μου γλώσσα» σημαίνει: ανεβαίνω τον ποταμό των ομιλούμενων γλωσσών, για να φτάσω στις πηγές τους, που, αν και λησμονημένες λόγω του θορύβου και της φλυαρίας, βρίσκονται και μας περιμένουν εκεί που ήταν, είναι και θα είναι πάντα, σ’ αυτό το «αλλού» του “άλλου” προσώπου.
Πότε λοιπόν μπορούμε να στοχαστούμε με ειλικρίνεια και σε βάθος το υπαρξιακό θεμέλιο της πολυγλωσσίας; Πότε μπορούμε να φτάσουμε στις πηγές της ίδιας της γλώσσας που κείνται πέραν της χρησιμοθηρικής ρητορείας; Πότε μπορούμε να αποκτήσουμε μέσω της ουσιαστικής γλωσσομάθειας τη μοναδική εμπειρία της εποχής πριν τη Βαβέλ;
Ο ποιητής μας σ’ αυτό το υπαρξιακό ερώτημα απευθύνεται σε μας προσωπικά και απαντά σε ένα μόνο στίχο : «όταν αφήσεις την καρδιά σου και τη σκέψη σου να γίνουν ένα…» (Γ. Σεφέρης, “Λεωφόρος Συγγρού, 1930″)”.